Парады бацькам

Для чаго патрэбна пальчыкавая гімнастыка?

Давайце абагулім, колькі ўсяго карыснага мы робім, гуляючы ў пальчыкавыя гульні. Пальчыкавая гімнастыка:

1. Развівае гаворку.  

Практыкуючы і рытмічна рухаючы пальчыкамі, малы актывізуе маўленчыя цэнтры галаўнога мозгу.

2. Развівае ўменне дзіця пераймаць нам, дарослым, вучыць ўслыхоўвацца ў нашу гаворку і яе разумець, павышае маўленчую актыўнасць маляня, ды і проста стварае спрыяльную эмацыйную атмасферу. 
3. Вучыць дзіця канцэнтраваць увагу і правільна яе размяркоўваць.
4. Калі маляня пачне гаварыць і зможа вершамі суправаджаць практыкаванні з пальчыкавай гімнастыкі - гэта будзе рабіць яго гаворку больш выразнай, рытмічнай, яркай. Такім чынам, ён зможа ўзмацніць кантроль за сваімі рухамі.
5. У пальчыкавых гульнях трэба запамінаць многае: і становішча пальцаў, і паслядоўнасць рухаў, ды і проста вершы. Вось вам і выдатнае вясёлае практыкаванне для  развіцця памяці маляня!
6. А ці можна з дапамогай пальчыкавых гульняў развіваць фантазію і уяўленне? Вядома! Бо рукамі можна «расказваць» цэлыя гісторыі! Спачатку прыклад пакажа выхавальнік, а ўжо потым і дзіця можа скласці свае «пальчыкавыя гісторыі».
7. Ну, і нарэшце, пасля ўсіх гэтых практыкаванняў кісці і пальцы рук стануць моцнымі, рухомымі, гнуткімі. А гэта так дапаможа ў далейшым у засваенні навыку пісьму!

Колькі і як часта трэба займацца пальчыкавай гімнастыкай?

Любыя практыкаванні эфектыўныя толькі, калі вы робіце іх рэгулярна. Вось і пальчыкавыя гульні прынясуць эфект пры штодзённых занятках хвілін па 5.

Дарэчы, як вы думаеце - ці трэба ўвесь час мяняць гульні, каб захаваць да іх цікавасць?

Або досыць гуляць у ўпадабаныя?

Хутчэй за ўсё, вы заўважылі, што малыя любяць паўтараць аддзін і той жа рух, працэдуру або дзеянне.

Гэта - механізм навучэння. Каб навык замацаваўся, дзіця будзе паўтараць яго зноў і зноў. І чым складаней навык, тым даўжэй будзе паўтор. Гэта крыху пазней, у больш старэйшым узросце, будзе патрабавацца пастаянна ўносіць разнастайнасць у гульні.

Справа ў тым, што пальчыкавыя гульні можна падзяліць на некалькі відаў:

1. Практыкаванні для кісцяў рук.

Прыклады такіх гульняў - гэта гульні з «10 самых простых пальчыкавых гульняў, якія пацешаць дзіця ў "заторы ці чарзе».

Такія гульні досыць простыя і не патрабуюць тонкіх дыферэнцыраваных рухаў. Таму яны падыходзяць для самых маленькіх, з іх можна пачаць. Акрамя гэтага, гімнастыка з гэтымі гульнямі:

- вучыць дзяцей паўтараць за намі, дарослымі. Гэта значыць развіваць пераймальную здольнасць. Менавіта гэтая здольнасць - базіс паспяховага паступовага навучання ўсім навыкам;

- вучыць напружваць і расслабляць мышцы;

-развівае ўменне захоўваць на некаторы час становішча пальцаў;

- вучыць кідацца з аднаго руху на іншы.

2. Практыкаванні для пальцаў ўмоўна статычныя.

Гэтыя гульні - ўдасканальваюць на больш высокі узровень атрыманыя раней навыкі. Больш складаныя, патрабуюць больш дакладных рухаў. Дарэчы, менавіта выкарыстоўваючы гэтыя практыкаванні (пасля іх засваення), можна складаць свае самыя цудоўныя і неверагодныя гісторыі і апавяданні.  

3. Практыкаванні для пальцаў дынамічныя.

- развіваюць дакладную каардынацыю рухаў;

- вучаць згінаць і разгінаць пальцы рук;

- вучаць супрацьпастаўляць вялікі палец астатнім.

Сюжэтна-ролевая гульня як сродак актывізацыі сувязнага маўлення ў дзяцей дашкольнага ўзросту

    Дашкольны перыяд і малодшы школьны у развіцці дзіцяці - гэта час актыўнага засваення роднай мовы, станаўлення і развіцця ўсіх бакоў маўлення: фанетычнай, лексічнай, граматычнай. 

      Паўнавартаснае авалоданне роднай мовай у дашкольным і малодшым школьным  узросце (найбольш спрыяльным перыядзе для развіцця маўлення) з'яўляецца неабходнай умовай вырашэння задач разумовага, эстэтычнага, маральнага выхавання дзяцей.

     У цяперашні час назіраецца значнае зніжэнне ўзроўню маўленчага развіцця дашкольнікаў. Гэта звязана з унутранымі і знешнімі фактарамі ўздзеяння на асобу дзіцяці, што ў выніку адбіваецца на іх маўленчым развіцці. Маўленчыя недахопы дзяцей – гэта: граматычна няправільнае пабудова фразы, фанетыка – фанематычная недасканаласць, парушэнне прасадычнага і тэмпа–рытмічнага боку маўлення. Фарміраванне складнага маўлення дзяцей дашкольнага ўзросту з'яўляецца адной з актуальных праблем у агульнай сістэме работы з дзецьмі.

   У дзіцячым садзе для навучання выхаванцаў актыўна выкарыстоўваецца асноўны від дзейнасці дзіцяці – гульня. Менавіта ў гульні лепш за ўсё ажыццяўляецца ўздзеянне на маўленне і асобу дзіцяці.

     Гульня – гэта від непрадуктыўнай дзейнасці, матыў якой заключаецца не ў яе выніку, а ў самім працэсе. Гульня выступае як важны сродак выхавання. Сюжэтна–ролевая гульня–гэта асноўны від гульні дзяцей дашкольнага ўзросту. Дзіця адкрывае для сябе свет чалавечых адносін у розных відах дзейнасці, адчувае жаданне ўключыцца ў дарослае жыццё і актыўна ў ёй прымаць удзел самастойна.

  Адметная асаблівасць сюжэтна–ролевой гульні ў тым, што гульні ствараюць спачатку педагогі а пасля (на больш высокім узроўні маўленчага развіцця) і самі дзеці. І іх арганізацыя носіць відавочна выражаны самадзейны характар.

    Асноўныя рысы сюжэтна-ролевай гульні:

* Эмацыйная насычанасць і захопленасць дзяцей;

• Самастойнасьць;
• Актыўнасць;
• Творчасць.

   Галоўнай асаблівасцю сюжэтна–ролевай гульні з'яўляецца тое, што ў гульні дзіця ўвасабляе свой погляд, свае ўяўленні, сваё стаўленне да той падзеі, якая развіваецца. Сюжэтам гульні становіцца тая сфера дзейнасці, якая ім знаёмая.

    Сюжэты гульнi можна падзяліць на бытавыя ( гульні ў сям'ю, посуд); вытворчыя, якія адлюстроўваюць прафесійную працу (бальніца, магазін, цырульня і г.д.) і грамадскія (гульні ў святкаванне дня горада, святкаванне Дня нараджэння і г. д.).

     Паміж маўленнем і гульнёй існуе двухбаковая сувязь. З аднаго боку, маўленне развіваецца і актывізуецца ў гульні, з другога - сама гульня развіваецца пад уплывам развіцця маўлення. Дзіця словам пазначае свае дзеянні, гэтым самым асэнсоўвае іх, словам ён карыстаецца і каб дапоўніць дзеянні, выказаць свае думкі і пачуцці.

   У сюжэтна-ролевых гульнях пры разыгрыванні розных мадэляў жыццёвых сітуацый у дзяцей узнікае натуральная патрэба ў ініцыятыўным гаворкі. Гульня развівае мову, а мова арганізоўвае, робіць больш насычанай і разнастайнай гульню. Словы ў гульні дапамагаюць дзіцяці выявіць свае думкі і пачуцці, зразумець перажыванні партнёра, узгадніць з ім свае дзеянні.

   Гульня дзіцяці развіваецца пад уплывам выхавання і навучання, залежыць ад набыцця ведаў і ўменняў, выхавання інтарэсаў. У гульні з асаблівай сілай выяўляюцца індывідуальныя асаблівасці дзіцяці, пры гэтым можна назіраць, што адно і тое жа дзіця выяўляе розны ўзровень гульнявога творчасці ў залежнасці зместу гульні, ролi, якая выконваецца , ад узаемаадносін з таварышамі і ўзроўнем маўленчага развіцця.

Сюжэтна-ролевую гульню я рэкамендую выбудоўваць па наступным алгарытме:

1. Выбар тэмы. Выбар гульні, якую трэба ўключыць у калектыўную дзейнасць. Вызначаецца канкрэтнай выхаваўчай задачай.
2. Педагагічная распрацоўка плана гульні. Гэта намёткі сюжэту гульні, вызначэнне гульнявых роляў і напаўненне іх канкрэтным зместам.
3. Стварэнне ўяўнай сітуацыі. Вельмі важна дапамагчы дзіцяці ўвайсці ў гульнявую сітуацыю, каб гульня захапіла яго ўяўленне, прынесла радасць творчасці.
4. Размеркаванне роляў.
5. Пачатак гульні. Важна паклапаціцца аб стварэнні цікавага гульнявога
6. Захаванне гульнявой сітуацыі. Выхавальнік павінен выконваць умовы захавання ў дзяцей ўстойліваq цікавасці да гульні і не разбураць ўяўную сітуацыю; абгульваць любую справу дзіцячага калектыву, а меры педагагічнага ўздзеяння ажыццяўляць у гульнявым ключы.
7. Завяршэнне гульні. Неабходна паклапаціцца аб такім заканчэнні гульні, якое выклікала б у дзяцей востры эмацыйны стан і жаданне захаваць у жыцці калектыву ўсё лепшае, што прынесла з сабой гульня.

Падрыхтавала настаўнік-дэфектолаг А.І.Рамановіч